مسیری مهم برای توسعه انرژی کم کربن

بهینه سازی ساختار انرژی اساس کاهش کربن طولانی مدت است. در عین حال، ادامه صرفه جویی در انرژی و بهبود بهره وری انرژی و کشف فناوری پایین به پایین جذب، استفاده و ذخیره سازی دی اکسید کربن بسیار حیاتی است.

انرژی هیدروژن به عنوان یک منبع انرژی ثانویه دارای مزایای قابل توجهی مانند کربن صفر، راندمان بالا، رسانه های اتصال انرژی، ذخیره انرژی، ایمنی و کنترل است و می تواند در بسیاری از زمینه ها مانند حمل و نقل، صنعت و ساخت و ساز ترویج و اعمال شود. انرژی هیدروژن در سیستم انرژی پایانه یکپارچه خواهد شد و به بدنه اصلی مصرف انرژی پایانه تبدیل خواهد شد.

امروزه استفاده از انرژی های تجدیدپذیر پاک در حال تبدیل شدن به یک گزینه برای کشورهای بیشتری است و کشورها با توجه به اهداف توسعه خود مسیرها و مدل های توسعه فناوری هیدروژن را انتخاب کرده اند. به عنوان مثال، توسعه انرژی هیدروژنی ژاپن عمدتاً برای حل مشکل امنیت ملی انرژی است. استرالیا عمدتا هیدروژن صادر می کند و تجارت هیدروژن را توسعه می دهد. اروپا صنعت انرژی هیدروژن را برای حل مشکل کربن زدایی صنعتی توسعه می دهد. ایالات متحده عمدتاً تولید برق ثابت را برای اطمینان از قابلیت اطمینان منبع تغذیه توسعه می دهد. و کره جنوبی خودروهای پیل سوختی هیدروژنی را تبلیغ می کند.

پیل سوختی پیوند اصلی فناوری است

زنجیره صنعت انرژی هیدروژن شامل سناریوهای کاربردی مختلفی از تولید هیدروژن بالادست، حمل و نقل، ذخیره سازی و هیدروژناسیون تا تولید برق هیدروژن پایین دست، گرمایش، حمل و نقل و غیره است. فناوری پیل سوختی پیوند اصلی فناوری است.

انرژی هیدروژنی دارای فناوری های کاربردی متفاوتی در چهار زمینه مصرف انرژی مانند صنعت، حمل و نقل، ساخت و ساز و برق بوده و پتانسیل بالایی دارد.

انتظار می رود که جفت شدن انرژی هیدروژن و انرژی تجدیدپذیر به میزان زیادی نسبت انرژی تجدیدپذیر را در ساختار انرژی افزایش دهد. ویژگی های قابل حمل هیدروژن می تواند توزیع مجدد منابع تجدیدپذیر نابرابر توزیع شده را درک کند. تولید هیدروژن از زغال سنگ پاک بزرگ، به ویژه لیگنیت، به یک جهت توسعه مهم برای استفاده پاک و کارآمد از زغال سنگ و توسعه و استفاده از زغال سنگ با کیفیت بالا و ارزان تبدیل خواهد شد. به عنوان یک رسانه اتصال انرژی، هیدروژن می‌تواند انعطاف‌پذیری سیستم قدرت را در سیستم مصرف انرژی ترمینال افزایش دهد، مشکلی را که توان ذخیره نمی‌شود جبران کند، بهینه‌سازی مشارکتی را در بین شبکه‌های انرژی مختلف محقق کند و کارایی مصرف انرژی را بهبود بخشد.